Julie Vanlook is een olfactorische kunstenaar gevestigd in Brussel. Haar werk vertrekt vanuit een onderzoek naar de manier waarop geur het lichaam aanspreekt en emoties naar de oppervlakte brengt. In haar installaties vormt geur een actief, ruimtelijk element dat de aanwezigheid en ervaring van het publiek richting geeft. Tijdens performances werkt ze met geur als een levend materiaal dat voortdurend verandert en zo het verloop van het werk mee bepaalt. Ook in haar objecten neemt geur een centrale plaats in, zowel als drager van betekenis als uitnodiging tot een directe, fysieke ontmoeting met het werk.

Met rauwe beeldtaal, een beetje beenhaar en een sterke voorliefde voor het vreemde en het verontrustende, modelleert en vormt Aurélie Bayad lichamen voor de camera. Die van haarzelf, of die van anderen. Bij haar is alles een aanleiding voor een nieuwe shoot: een liedje, de ontdekking van een incongruente plek, of zelfs een nieuw accessoire. Ze slaagt erin de aandacht van de kijker vast te houden in een heen-en-weerbeweging tussen voyeurisme, exhibitionisme en intimiteit in het tijdperk van het internet.

Manon Teirlynck (2002, Brugge) is een beeldend kunstenaar en muzikant, gevestigd in Brussel. Ze behaalde een master in beeldende kunsten – fotografie aan LUCA School of Arts. Haar praktijk beweegt zich tussen fotografie, experimentele film, video-installatie en geluid, waarin ze de wisselwerking tussen klank en beeld onderzoekt. Ze reflecteert op

thema’s als vergankelijkheid en verlies, en verkent hoe geluid sfeer, betekenis en narratief mee vormgeeft binnen haar film- en videowerk.

Dust Bunnies onderzoekt de vergankelijkheid van onze verbindingen, zowel met de mensen om ons heen als met onze omgeving. Net zoals stofkonijntjes zich langzaam in de kleinste hoeken verzamelen, stil en onopgemerkt, kunnen relaties en plekken verschuiven, vervagen of plots verdwijnen. In dit werk worden deze fragiele momenten tastbaar gemaakt: het belichaamt de kwetsbaarheid en vergankelijkheid van onze verbindingen, en reflecteert op het dualisme waarin zowel schoonheid als pijn samen bestaan. 

Het werk onderzoekt deze spanning tussen fragiliteit en stabiliteit, tussen schoonheid en dreiging. De beelden functioneren eerder als mentale ruimtes dan fysieke landschappen.

Natuur verschijnt hier als een symbolische ruimte: een plek die zowel heling als kwetsbaarheid draagt, en haar eigen littekens heeft.

De installatie speelt met tijd op een niet-lineaire, licht vervormde manier, geïnspireerd door de ervaring van verlies waarin tijd vertraagt of anders aanvoelt terwijl het dagelijkse leven doorgaat. Beelden en geluiden verschuiven voortdurend, waardoor een gevoel van fragiliteit en onzekerheid ontstaat. Geluid vormt een essentiële laag die de sfeer en betekenis versterkt, terwijl de twee schermen een dialoog openen waarin beelden verschillende betekenissen kunnen aannemen afhankelijk van hun context. 

Zo ontstaat een ruimte waarin de kijker wordt uitgenodigd eigen herinneringen, associaties en interpretaties mee te brengen.

Hannah Hoebeke is een kunstenaar uit Gent, België, wiens sculpturen spelen met de dialoog tussen kunstenaar en model. Ze brengt traditionele studiozitervaringen tot leven door de ontmoeting te verplaatsen van de exclusieve ruimte van de studio naar een sociale omgeving.Met haar sterke fysieke aanwezigheid biedt beeldhouwkunst een unieke manier om interactie te bevorderen. 

Het vermogen om ruimte in te nemen nodigt uit tot betrokkenheid, creëert gedeelde ervaringen en brengt mensen samen. Het beeldhouwproces zelf wordt een manier om het tempo te vertragen en ruimte te creëren voor diepgaandere gesprekken. Het gaat niet alleen om het resultaat, maar ook om de gedeelde tijd en aanwezigheid die klei mogelijk maakt.Hoebeke’s artistieke praktijk vindt plaats in een gemeenschappelijke context: een queerscholen kapschool in Argentinië, een gemeenschapscentrum in een divers buurt in België, een openbare school op het platteland in Nepal,…In deze gemeenschappen gebruikt ze beeldhouwen zowel als een methode van ontmoeting als een manier om een ruimte voor samenkomst binnen een omgeving te creëren.

In de huidige maatschappij observeert ze dat mensen steeds meer loskomen van hun omgeving en van elkaar, een tendens die wordt versterkt door neoliberale waarden. Haar nadruk op de relatie tussen kunstenaar en model bestrijdt deze tendensen en brengt verbinding terug.Hoebeke studeerde af aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Gent (2022) en behaalde een MA in Sculptuur aan het Royal College of Art in Londen (2025).