Sans Âge een samenwerking tussen de muzikanten Arthur Chambry en Ugnė Vyliaudaitė. Viool, handgemaakte blaasinstrumenten en percussie smelten samen in een hypnotiserende mix van ritmes, drones en intense noise-uitbarstingen. Geluiden rekken zich uit, terwijl ze voortdurend transformeren. 

Eerder dit jaar bracht de Franse artiest Gyeongsu de EP All to None uit via het Parijse label Deardogs. Deze samenwerking met june bevat intrigerende tracks die je keer op keer blijven verrassen. Gyeongsu mengt een late 90s vibe met een Dean Blunt-achtige benadering.

Callahan & Witscher is het project van de in NYC gevestigde muzikanten Jack Callahan en Jeff Witscher. Witscher is al twintig jaar een van de meest gedurfde stemmen in de Amerikaanse undergroundmuziek, met releases op Pan en NNA Tapes als hoogtepunt. Callahan's gerichte, compromisloze benadering van geluid trok de aandacht van zowel Demdike Stare's DDS label als de Zwitserse componist Jürg Frey, die Callahan aannam als zijn eerste compositiestudent. Fans van hun individuele werk verwachten misschien ondoorzichtigheid, ontwrichting of ritmische onregelmatigheid van hun samenwerking, maar hun debuut LP 'Think Differently' klinkt als een pitbull in een cabrio, een zandschoppend strandfeest, de dopaminehit die je krijgt van 311 of Smash Mouth. Het is een pittige, knapperige, zeer aanstekelijke plaat. Hoe hebben Callahan & Witscher de weg afgesneden van de spookachtige randen van avant-garde muziek naar de goten van post-grunge Amerikaanse hardrock? In de woorden van Callahan, “at some point, you start to need a stronger drug.”

De krachtigste eigenschap van deze sterkere drug is de gitaar. En niet zomaar een gitaar, maar een brutale, aanstekelijke, blitse gitaar. De aanwezigheid ervan is een drastische verandering voor twee mannen die in de loop der jaren samen tientallen platen hebben gemaakt, waarvan geen enkele een herkenbaar gitaargeluid bevat. Naast de koele briesjes en het hyperactieve fretwerk van Callahans gitaarspel, worden de nummers ondersteund door pronkende, groovende vocalen: allemaal blaffen, allemaal bijten. Elk nummer is een zorgvuldige collage, licht maar dicht, versierd met gangrefreinen, soulvolle vrouwenzang, autotune en fluistercrashes. Deze opeenstapeling slaagt er bijna in om de krachtige onderstroom van angst van de plaat te verbergen.

Think Differently' ontvouwt zich voorzichtig, een slow-motion afbraak die de angst van het gissen in tweede instantie, de uitputting van een tournee, creatief bankroet, moedwillig misverstand en de pijn van het zorgen onthult. Dit lyrische cynisme afzetten tegen zulke sonische vrolijkheid is geen lepeltje suiker, het is geen bait-and-switch, het is geen grap. Per slot van rekening is de domme vrolijkheid van Sugar Ray's “Fly” een schaduw van een liedje over Mark McGrath's moeder die doodgaat. “All Star” gaat over klimaatverandering. De meeste teksten van Sublime zijn een domper. Maar er is nog steeds ruimte voor een geheven biertje, voor een domme grijns. Net als deze voorouders mikken Callahan & Witscher op maximale verheffing, op geluiden die warm en verblindend klinken als een versnelde zonsopgang. Ondanks schulden, ondanks slechte kunst, ondanks zelftwijfel.