Op verschillende schalen doordringen patronen en structuren doordringen ons universum op diverse manieren. Denk aan het raster waarin atomen zich nestelen om kristallen te vormen, de natuurlijke terugkerende fractals die in de flora worden aangetroffen of de gigantische interstellaire clusters van sterrenstelsels. Wanneer we diep in dit geordende universum van dingen kijken zien we -paradoxaal genoeg- vaak chaos die naar ons staart. Als het geen tegenstellingen zijn, hoe verhouden orde en chaos zich dan?

“Most of reality, in stead of being orderly, stable and equilibrial, is seething and bubbling with change, disorder and process. […] It is inherently impossible to determine in advance which direction change will take: whether the system will disintegrate into ‘chaos’ or leap to a new, higher level of ‘order’ or organization.” Alvin Toffler 

Annouk Thys werkt voornamelijk met keramische materialen zoals glazuur en porselein. Tijdens haar studie aan LUCA Gent wist ze al dat experimenteren belangrijk voor haar was. Het samenbrengen van verschillende materialen - zowel keramiek als glazuur - voelt als een onderzoek naar het gedrag van deze materialen, hoe ze op elkaar inwerken en hoe dingen werken. Een interactie die in eerste instantie ontstaat als 'zelfvormend'.
Verschillende glazuurlagen worden bij elkaar gebracht en vinden elk hun weg. Een gestapelde opstelling die door het verhittingsproces in de oven tot onverwachte transformaties leidt. Ook zwaartekracht, tijd en ruimte hebben hun invloed. Dit samenspel van experiment, creatie en toeval is wat Thys uitdaagt en leidt tot het creëren van nieuwe vormen. Deze vormen maken processen tastbaar en laten ons zien wat meestal onzichtbaar blijft. Noties van landschap, tijd en natuurelementen komen herhaaldelijk terug in haar werk. Door glazuur en porselein op de voorgrond te plaatsen, ontstaat door hun mysterieuze poëzie een elliptisch en fascinerend universum.

"Ik maak sculpturen omdat ik woorden graag vermijd. Mijn onstuitbare behoefte om te bouwen met klei, hennep of een ander verzameld object van de straat is veelzeggender. Deze ensembles van handgemaakte of industriële vormen zijn als pionnen in een groot, modulair spel met een oneindig aantal mogelijke collages. Ze roepen veel verschillende dingen op, maar ze vastpinnen is problematischer. Zijn ze seksueel? Plantaardig? Dierlijk? Ik wil deze dubbelzinnigheid aanmoedigen en hoop nieuwsgierigheid, ongemak of walging op te wekken. Wat  mijn werk uiteindelijk  echter leidt is het representeren van de natuur, delen van ons lichaam, onze binnenkant en de vloeistoffen die in alle levende wezens circuleren. Na een tijdje aan een reeks stukken te hebben gewerkt, begint alles logisch te worden - alle onzekere beslissingen die tijdens het proces worden genomen leiden tot dit. Het werkt. Daarom maak ik sculpturen."

Het uitgangspunt van het werk van Céline Vahsen (1987) is de culturele erfenis van het medium textiel. Haar onderzoek omvat verschillende referenties en tradities uit geografisch verspreide, hybride culturen, evenals gebruiken uit verschillende perioden in de geschiedenis van het weven. Vanuit een hedendaags perspectief onderzoekt ze technieken die geworteld zijn in voorouderlijke textielcreatie. Haar interesse gaat vooral uit naar de sociaal-culturele dimensie van textiel en hun emoties – beweging. In de meeste samenlevingen werd textielkennis gecommuniceerd, overgedragen en bewaard door middel van gebaren. Dit erfgoed is verrijkt door uitwisselingen en, voornamelijk door vrouwen,  doorgegeven met behulp van hun hand als instrument, waardoor het kennis belichaamde. Een geweven stof is dus nooit leeg, het bevat een verhaal en een narratief.
 
Weven creëert zelf een fundamentele en tastbare structuur. Zonder kruisende draden zou stof niet bestaan. Met een aleatorische benadering zorgt Vahsen voor willekeur in het ontstaan ​​van patronen - minimale gekleurde ritmes - die tijdens het handmatige weefproces worden onthuld. De uiteindelijke compositie van deze doeken worden vanzelf pure beelden. Centraal staat het samenspel van abstractie en natuurlijke kleuren. Wazige of monochrome impressies verschijnen als de kunstenaar interageert met visuele waarneming. De resulterende stof wordt frontaal gepresenteerd, de effecten worden uitgerekt op frames, waardoor het mogelijk is om de kleuren in beweging te bekijken.

Kaïn Walgrave (°1990) is gefascineerd door het worden. Waar komt het vandaan en waar gaat het naartoe. In zijn dagelijkse praktijk vertrekt hij van een veelheid aan materialen, technieken en stijlen, waarbij archiveren en creëren door elkaar heen vloeien.

Het werk toont zich als een archief dat telkens geherformuleerd wordt. Telkens in een nieuwe constellatie waarin een verscheidenheid aan werken hun plaats krijgen. De onderlinge verbintenissen die zo zichtbaar worden leggen de interne logica van het archief bloot. Deze tussenfasen tonen niet zozeer een finale fase, maar eerder een groeiende hoeveelheid kruisbestuivingen. 

Walgrave koestert het idee dat de dingen nooit een finale plaats zullen vinden. Hij is zich bewust van de paradoxale onmogelijkheid van het archiveren van zijn productie en ziet hierin een schoonheid die verder reikt dan het beeld.

Materiaal wordt beeld waarna het weer materiaal wordt. De betekenis is niet te zoeken in het beeld, maar tussen de beelden. In de continu veranderende context die ze zelf mee creëren.

Lisette de Greeuw (1990) werkt in, om en door taal, met transformatie als methode en vertaling als materie. Ze ontwikkelde een lexicon op basis van borduurpatronen voor het maken van afbeeldingen, dat bij de kijker een drempel creëert en tegelijkertijd fungeert als hulpmiddel om het eigenlijke werk te doen. Ze houdt vast aan deze structuur om beelden te bouwen die kunnen worden gevuld met nieuwe betekenis - onafhankelijk van het materiaal, medium of de schaal van het werk. Door een eenvoudige handeling steeds weer te herhalen en daarbij vaak de concentratie te verliezen, ontstaan er ‘fouten’, waarvan de acceptatie leidt tot het ontstaan van nieuwe vormen.
Haar werk is een ervaring van permanente transformatie waarbij de grens tussen origineel en kopie radicaal onduidelijk wordt. Door verschillende werken te maken door middel van transformaties, test ze de structurele grenzen van communicatie en probeert ze de problemen en verrijkingen van taal en vertaling aan het licht te brengen. Vormt taal betekenis of andersom?

Muesli (b. 2014) creëert werken die doorlaatbaar zijn voor de context waarin ze zich ontvouwen: installaties en schilderijen die door veranderende onzichtbare factoren een zichtbare metamorfose ondergaan.
De Unruly Paintings gedragen zich in een constante staat van overgang. Zeer gevoelig voor de luchtvochtigheid (de steeds veranderende hoeveelheid water in de lucht), vertonen de schilderijen een oneindig bereik binnen een bepaald spectrum, waarbij ze altijd een exact moment weergeven. Water is zowel het medium als het onderwerp, het bindmiddel en de onthuller van de schilderijen.
 
De gebruikte gevoelige materialen (vochtigheidsindicator met verschillende vezels van stof, hout en aluminium) interageren zowel met elkaar als met hun omgeving. De ruimte die de schilderijen innemen, wordt de 'schil' die ze betreden en aanpassen aan de architecturale eigenschappen ervan. Het werk komt dus niet voort uit esthetische verlangens, maar is de samenvloeiing van materiaal, sfeer en tijd.

De Oudgriekse term κῦμα (spreek uit als Kima) betekent golf, de fysieke beweging op het oppervlak van een vloeistoflaag. In de natuurkunde beschrijft een golf dynamische verstoringen van een fysieke grootheid rond een evenwichtspositie. Door de verticale positie van elk van de vijfentwintig bollen te regelen, produceert κῦμα een discrete 3D zwevende choreografie. Willekeurig geactiveerde ventilatoren interageren met de bollen en verstoren hun bewegingen door van bovenaf te blazen: de choreografische patronen worden verbroken, worden onstabiel of zelfs chaotisch. Een controlelus-feedbackmechanisme gaat deze neiging tot chaos tegen; de efficiëntie ervan varieert in de loop van de tijd, wat de impact van zijn actie benadrukt.
Dankzij de wiskundige vergelijkingen die de fysieke wetten van het systeem definiëren, bestuurt κῦμα zichzelf door de realtime verwerking van meerdere signalen van sensoren en motoren. De analoge signalen van het fysieke systeem worden gebruikt als ruwe data om digitale beelden te genereren die de bewegingen, verstoringen en afwijkingen van de bollen en luchtstromen herinterpreteren.
Ergens in het midden tussen kinetische kunst, digitale technologie en creatieve codering, werpt κῦμα  licht op twee verborgen wetenschappen die ons dagelijks leven doordringen: automatisering en controletheorie. Omgaand met modellering, analyse en besturing van dynamische systemen maken ze het mogelijk om menselijke tussenkomst in geconstrueerde processen en machines te verminderen, waardoor een niveau van precisie en stabiliteit buiten ons bereik wordt gegarandeerd. Verraden deze complexe technologieën, met hun verreikende potentieel, de wens om onze omgeving te beheersen? Hoeveel macht hebben zij in handen, zij die patronen en structuren uit chaos kunnen laten ontstaan?
κῦμα is een creatie van Ohme en zijn labteam: François Bronchart, Florian Jehin, Teo Serra en Raoul Sommeillier. Visuals door Frederik Vanhoutte.

Winnie Claessens (1989) werkt voornamelijk op het vlak van video, installatie en scenografie, met aandacht voor ambacht en de technische aspecten van deze artistieke disciplines. Vertrekkend vanuit verwondering over de schoonheid en absurditeit van een project, werpt de kunstenaar zich op als onderzoeker. Door middel van nauwgezette observaties bootst ze de dingen zo waarheidsgetrouw mogelijk na en probeert ze de stof te begrijpen. Dit resulteert in videowerk en modellen. Claessens is zeer geïnteresseerd in cinematografische technieken en houdt van een theatrale voorstelling waarin ze haar onderwerp dramatiseert.
De videoreeks Contingency Blend (2018 – ...) analyseert bewegingen tijdens incidentele situaties, zoals duiven die door het park dwalen of mensen in een stoeltjeslift, wat leidt tot een muzikale compositie. Door de bewegingen op een raster precies te visualiseren, worden verschillende geluiden getriggerd in verschillende lagen, wat resulteert in verrassende symfonieën.