The Wilderness Hidden Underneath

Elias Heuninck (°1986, België) raakte geïnteresseerd in het gebruik van een hedendaagse vorm van het landschapsbeeld voor verschillende experimenten. Zijn werkt combineert soms verschillende media, maar ze raken altijd aan het materiaal van film en de notie van cinema. Hij disoriënteert het publiek zachtjes door het perspectief te veranderen in de ruimte, op papier of in een digitaal databestand.

— Lyrical Data, video, 2010 
'Lyrisch Nitraat' (1991), een film van Peter Delpeut, is samengesteld uit oude vondstfilmfragmenten. Deze werden gedrukt op nitraatfilm, een delicaat materiaal. Niet alleen is het licht ontvlambaar, ook kan het niet tegen het verval van de tijd. Naarmate de film vordert, wordt het beeld steeds verder afgebroken tot de scheiding tussen het beeld en het substraat oplost. Een onvolledig bestand van deze film is een hedendaagse vorm van degradatie. Het speelt een spel, net als het gevoelige nitraat, met het verdwijnen en opnieuw verschijnen van het beeld. 

Het werk van Seppe De Meyere (°1993, België) kenmerkt zich wezenlijk door herhaling en licht. Geprovoceerd door sferen van onbehagen, griezeligheid en stagnatie vormen zijn schilderijen een trage vertering van de menselijke vorm in de tijd, vaak geplaatst in dubbelzinnige ruimtes. Door gebruik te maken van het gevoel van gesegmenteerde scanners creëert zijn werk een golvende zwaartekracht die de waarneming van een haperende visuele echo genereert - zijn beeldtaal wordt geprojecteerd door de lenzen van onze hedendaagse ondeugden, waardoor een gevoel van ongemakkelijke vertrouwdheid ontstaat, met als hoogtepunt een herkenbare, maar neoterische werkelijkheid.

 

Seppe De Meyere is mede-oprichter van het 404-collectief. Ze vormen momenteel een levendige community van kunstenaars, met een nadruk op artistieke transparantie.

— 'Inertia', olie op doek, 2019 

— 'Vogue Daddy', olie op doek, 2019 

— 'Egg (Hillary’s Chair)', olie op doek, 2019 

— 'Vernal Equinox', olie op doek, 2019 

— 'HF Zero', olie op doek, 2019 
— 'La Scollatura', acryl op papier, 2017 

— 'Estasi', acryl op papier, 2017 

— 'Pietà', olie op doek, 2016 

— 'The Rape', acryl op papier, 2017 

Karolien Chromiak (°1989, België), gevestigd in Brussel, maakt werk dat zich situeert op het snijpunt tussen object en digitaal beeld. Haar werk onderzoekt het verband tussen digitale en fysieke ruimte en neemt vaak de vorm aan van mixed media-installaties. In deze installaties werkt ze vaak met licht- en lichtgevoelige media. Door haar acties onthult ze de grenzen van deze media waar representatie verdwijnt en een meer abstracte esthetiek zichtbaar wordt, met een focus op materialiteit. In haar artistieke praktijk zoekt ze naar niet voor de hand liggende verbanden om iets te creëren dat hedendaags, kwalitatief en ingebed is in een groter socio-cultureel veld. 

 

Haar werk was onder meer te zien in het SMAK Gent (BE), MHKA Antwerpen (BE), Rundum Art Space, Tallinn (EE), WiE Kultur Berlin (DE), Art Rotterdam (NL), Villa Fleming, Beirut (LB), Crosley Gallery, Florida (VS), The Wrong, New Digital Art Biennale (BE), Poppositions (BE), Extra City Kunsthal (B). Ze werd door een internationale jury geselecteerd om deel te nemen aan de eerste editie van STRT Kit, een nieuw initiatief van AIR Antwerpen en Extra City Kunsthal Antwerpen. Ze wordt gesteund door de Vlaamse overheid en is lid van de Raad van Niveau Vijf, een artistiek ecosysteem in Brussel, België.

— 'Qp_||', Productiejaar : 2020, Duur: 04:02, kleur, geluid. een tweedimensionaal beeld_ wordt_een bewegend beeld. .een bewegend beeld_(wordt)_een sculptuur. 

In het midden van een digitaal landschap wordt een qr-code getoond. Er gebeurt niets in het landschap. Er beweegt niets. Langzaam, zo lijkt het, begint het geometrische beeld er anders uit te zien. Knipperde je met je ogen? Of was je misschien niet oplettend om ermee te beginnen. Ik bedoel, er is veel te zien op deze show... Ik kan niet zeker zijn van wat ik zie. Maar nee. Nu is het zeker iets anders. Het beeld op zich is... aan het afbrokkelen? Nee, het wordt organisch. Het is vloeibaar. Het is vloeibaar. Het is abstract. Het breidt zich uit en implodeert in alle richtingen. Het begint te transformeren in een vorm. Het is brutale architectuur, opgebouwd uit gecodeerde stenen. Het is een platte sculptuur, getoond op een scherm.

— 'Samplepoem' , Productiejaar : 2020

'Samplepoem' is oorspronkelijk geschreven voor de 700ste editie van het magazine Filmmagie waarin diverse kunstenaars en filmmakers gevraagd werd een beeld of tekst te creëren rond de het thema “De toekomst van de zevende kunst”. Voor de expo “t.h.w.u.” in Pilar vertaalde de kunstenaar dit gedicht naar een tentoonstellingscontext.

Benjamin Verhoeven (°1990, België) is een installatie- en videokunstenaar die woont en werkt in Brussel (BE). Hij studeerde aan de Gentse Koninklijke Academie voor Schone Kunsten en is laureaat aan het HISK. Zijn werk evolueert rond het beeld als medium en de (re)productie ervan, met audiovisuele toestellen als voornaamste werkinstrument. In zijn huidige werk behandelt hij de actie van het scannen van bewegende beelden en het terugzetten ervan in een animatiefilm. Hij nam deel aan verschillende nationale en internationale tentoonstellingen, onder andere in KANAL/Centre Pompidou(BE), Mu:ZEE(BE), Cinematek(BE), University Art Gallery Irvine, California(US) en de 6e Moscow Biennale, special program(RU). 

— 'Scanning Cinema', kopieermachine, monitor, 2014 
Een monitor wordt op een Xerox-machine geplaatst. De film die draait is een fragment van 'L'Eclisse' van Michelangelo Antonioni. Elke minuut neemt de Xerox-machine een kopie van het scherm. Het resultaat (de afdruk) valt op de grond. De bezoekers zijn vrij om een afdruk mee te nemen. 

— 'Sculptural Movement: Chapter I & II', stop-motion video, 2016 
'Sculpturale Beweging: Hoofdstuk I & II' bestaat uit 20.000 scans, samengebracht in een stop-motion film. Binnen dit stuk worden de relaties tussen Film (celluloid) en Sculptuur (marmer) verkend. Hoofdstuk I' onderzoekt de cinematografische beweging (mobiel standpunt) van de sculptuur. Hoofdstuk II' onderzoekt de fotografie (vast standpunt) van het beeld in een boek, binnen een bewegend beeld. 

— '50.000 Scans', ACT IV - V - VI, stop-motion video, 2018 
'50.000 Scans' focust op hoe de choreografie van een menselijk lichaam in de gescande werkelijkheid functioneert. Het verkent deze gescande dimensie en zet deze af tegen de historische geboorte van de film en de registratie van de beweging door het medium fotografie (E.J. Marey, E. Muybridge). Elke Act behandelt een andere variatie op zowel de montagetechniek als op de camerabeweging.

Liselotte's (°1989, België)praktijk stap af van gedefinieerde concepten van kunst en de kunstenaar. Haar onderzoek naar de bewerkbaarheid van het beeld stimuleert een constante wisselwerking tussen digitale en analoge processen. De artefacten die hieruit voortvloeien, proberen om de materie en de textuur, maar ook de speculatie en de diepere emoties een plaats te geven. In haar eigen zeefdrukstudio in Gent wordt zeefdruk vaak toegepast in haar werk.

 

In een variëteit aan media creëert ze interfaces om alternatieve vormen van output te verkennen om haar werk te tonen. Ze definieert haar praktijk als 'print label zonder vaste grenzen, onbepaald in vorm' en opereert vanuit de naam @xox_is_not_alone.

 

— 20x30 Engraved foam, plexiglass, lcd screen.
— 20x30 Engraved Foam
— 70x150 Glass plate, adhesive vinyl
— 'variate sizes' Light blue adhesive vinyl

Stien Bekaert woont en werkt in Gent, België. Ze communiceert via een assemblage van ‘mixed media’ die even schatplichtig is aan de praktijk van gevonden beelden - found footage en fotografie als aan het maken van afdrukken - printmaking. De ontbinding van beelden tot hun samenstellende structuren staat centraal in haar werk. Het aspect van gelaagdheden en nieuwe betekenissen, in combinatie met het creëren van prints, verzekert een gelijkwaardigheid van manuele en high-tech processen. 

Met de woorden van Sofie Crabbé: "Stien Bekaert experimenteert met verschillende druktechnieken. Ze maakt etsen, litho’s en monotypes, naast transfer- en zeefdrukken. Door manipulaties - zoals uitsneden, vervormingen en uitvergrotingen - deconstrueert ze beelden en creëert ze afstand. De composities, de keuze van materialen en het minutieus samenbrengen van losse fragmenten in een nieuw narratief: geen detail blijft onberoerd. Ons meenemen in een poëtische kijkervaring staat voorop. Nu eens lyrisch en dromerig, dan weer bevreemdend, onbehaaglijk of verontrustend. Steeds ambigu en doordrongen van een onvervulbaar verlangen, met ook een aandacht voor de pure vormelijke abstractie.”

In deze serie gedrukt op textiel creëert Stien Bekaert grafische re-interpretaties van found footage -beelden van natuurrampen (orkanen, tsunami’s, aardbevingen, bosbranden). Haar interventies verlenen de beelden een nieuwe poëtische resonantie. Bekaert recycleert het materiaal dat ze heeft verzameld: documentaire foto’s worden abstracties, werken worden afgedrukt op textiel in plaats van op papier. Door het combineren van fragmenten van verschillende beelden bij de creatie van nieuwe composities en door het veranderen van kleuren en drager, verdwijnt de oorspronkelijke betekenis van de foto’s.

Een afwisseling van beeldbewerkingen, technieken en materialen werden gebruikt om dit ensemble in de ruimte te creëren. Stien Bekaert koos een nieuwe benadering bij het maken van dit werk, waarin ze voorrang gaf aan materialen boven beelden.

Naama Roth (°1989, Israel) is geboren in Tel-Aviv, Israël, en woont en werkt zowel in Tel-Aviv als in Brussel. Roth is geïnteresseerd in de deconstructie van beelden en de manier waarop we ze waarnemen in een digitaal tijdperk, gedomineerd door beeldschermen. Door schermen te ontmantelen en hun onderdelen te combineren met sculpturale vormen, creëert Roth werken die oscilleren tussen het tastbare en het digitale, het object en het zuivere beeld, verleidelijk en destabiliserend als een pixelachtige luchtspiegeling.

— 'Palmtree', LCD scherm, 2018 

Eva Vermeiren (°1989, België), woont in Gent, werkt voornamelijk analoog. In haar collages, tekeningen en schilderijen zoekt Vermeiren naar manieren om textuur en de aard van materie te laten spreken. Ze neemt waar, registreert en articuleert een eigen visie van hoe beelden op haar afkomen. Haar werk evolueert vanuit het materiaal en de techniek, eerder dan vanuit het idee. Ze schikt vormen, afstanden en verhoudingen zoals ze voorwerpen op een tafel plaatst. Alles beïnvloedt elkaar. Door het zoeken van de juiste balans bij het plaatsen van haar werk schept ze een sfeer waarbinnen je als kijker aangezet wordt om zelf associaties te leggen. Zo ontstaat een nieuwe context die ruimte biedt voor eigen interpretatie. Haar werk ontstaat vaak vanuit zelfopgelegde regels, bv. het doordrijven van een op voorhand bepaalde knipmethode.  

— 'Votre Maison', collages, 2019-2020 

'Votre Maison' is een groeiende reeks verknipte interieurtijdschriften uit de jaren ’70–’80. Tekst, herkenbare vormen en objecten zijn volgens eenzelfde soort ’systeem’ weggehaald, waardoor nieuwe beelden ontstonden. De verschillende lagen tonen een inkijk van andere interieurs en leiden zo tot een geheel nieuwe vorm. Welke vorm deze vormen aannemen is echter afhankelijk van de kijker en diens intuïtie en verbeelding.