Chaos Village is een opkomend multidisciplinair Brussels collectief, bestaande uit Marion Laser (transdisciplinair kunstenaar, onderzoeker, zij/hij), Simlo (multidisciplinair digitaal kunstenaar, hij/hem), NMSS (DJ, muziekproducent, die/hen) en STELLIUM (DJ, onderzoeker, zij/hen), met banden met verschillende lokale scènes in Brussel. Door de individuele artistieke praktijken en achtergronden van de leden te verweven, richten ze zich op vraagstukken rond de spanningen en mogelijkheden tussen utopie, dystopie en technologie. Chaos Village benut een breed scala aan media om begrippen als glitch te verkennen in intieme contexten en collectieve verhalen.

In dit experimentele en multidisciplinaire proces probeert het collectief een gemeenschap van hackers te creëren, in de breedste zin van het woord: hackers als een netwerk van geesten die abstracties vormen en ficties verdraaien, terwijl ze zich bewust zijn van hun eigen invloed.

Chaos Village neemt twee verschillende ruimtes over bij Pilar in een experimentele en eclectische curatie die live muziek, dj'ing en multidisciplinaire installaties samenbrengt in een vormveranderende maar zachte mix tussen care, feest, media en genres, intieme en collectieve verhalen/praktijken en verlangens. De glitch, in zijn breedste definitie, is wat de link legt in deze georganiseerde chaos, en bouwt singulariteit en underground-verhalen op.

Gedefinieerd als een kleine storing in een elektronisch systeem, symboliseert de glitch de fout in het laatkapitalisme via zijn artefacten. Artefacten die proberen hun productiewijze te verhullen met gepolijste beelden, geluiden of objecten. De glitch onthult de kwetsbaarheid van deze artefacten, hun materialiteit en hun potentiële falen. Door ze te verdraaien zoeken we naar speculatieve manieren om uit een technocratisch systeem te ontsnappen.

De glitch, zoals ontwikkeld door de onderzoeker Legacy Russel, en de esthetiek van falen is inherent verweven met gemarginaliseerde identiteiten en gemeenschappen, en legt een link tussen zowel een artistiek als technisch perspectief, en onze relatie tot onze eigen identiteit, als individu en als collectief. Glitched identiteiten zijn identiteiten die niet door de norm te bevatten zijn: dit falen om binnen de standaarden te functioneren is een noodzakelijke weigering, en deze glitch creëert voor ons een ruimte waarin nieuwe mogelijkheden van zijn, zowel individueel als collectief, kunnen gedijen.

Glitch demystificeert objecten, geluiden en beelden. Het neemt afstand van standaardisering, formats, en materialistische fetisjering: in duidelijke tegenstelling tot high-tech, high-definition, hi-fi wenden we ons tot pixels, gebroken beelden, parasieten, vervormingen, en storingen als artistieke hulpmiddelen.

Door het hacken van bestaande objecten en het buigen van technologieën, genres en benaderingen tussen analoog en digitaal, proberen we de fetisjering die verbonden is met technologische aspiraties, objecten en hun gebruik te doorbreken, omdat ze een rol spelen in nieuwe vormen van overheersing. Met kleine hackingacties weigeren we een "expert"-benadering van technologie, kunst en muziek, die vaak synoniem staat voor dynamieken van overheersing: in plaats van technische hoogstandjes geven we de voorkeur aan speelse experimenten en fouten, en aan vreugdevol kapen van tools en genres, of ze nu fictief, analoog of digitaal zijn.

Glitch weigert standaarden, normen, classificaties en creëert een tijdelijke utopische ruimte in de kieren van de dystopie.