Barak Lili M resident Ilke Cop

Ilke Cop begon haar carrière als kunsthistorica, een kenmerk dat tot in haar huidige werk zichtbaar blijft. In die periode maakte ze kennis met de onderwerpen die haar nog steeds intrigeren, zoals de portrettering van vrouwen in de geschiedenis en hoe de vrouwelijke kunstenaar zichzelf (re)presenteert in de kunst. Dit verklaart waarom haar werk doordrongen is van referenties naar de kunstgeschiedenis. Daarnaast zijn die referenties ook een persoonlijke reflectie. Door zichzelf ten tonele te voeren in zelfportretten zoekt ze expliciet naar de positionering van de vrouwelijke kunstenaar en de definiëring door de maatschappij. Zo streeft ze continu naar een balans tussen een esthetisch persoon zijn en inhoud bieden. Die inhoud richt zich op hedendaagse en historische discussiepunten, waarbij privilege en een koloniaal verleden nooit veraf zijn. In nieuwe reeksen onderzoekt de kunstenaar haar eigen positie als geprivilegieerde vrouw en de rol van een koloniale erfenis in haar werk, waarbij ze de kracht van het beeld beseft en dit op een positieve manier wil gebruiken. Haar doel is dat het werk direct iets met de kijker doet en er een trigger is om na te denken of zelf op onderzoek te gaan.

Naast schilderijen maakt Ilke Cop ook werken in textiel, die een enorm esthetische en inhoudelijke kracht bezitten. Textiel is altijd een beetje the realm of the female geweest, maar in plaats van een muze of object te zijn, is de vrouw in deze situatie de kunstenaar en schepper van het werk zelf. Het gebruik van textiel in haar kunstpraktijk heeft haar roots in een vorig carrièrepad: haar eigen mode-label. Na haar studies kunstgeschiedenis voelde Ilke dat ze nog iets creatief wilde doen, wat zich toen uitte in een mode-opleiding. De creaties op haar label kregen in eigen land heel wat lovende kritieken en werd ook opgemerkt in modesteden als Parijs en zelfs Seoul. Hoe groter het merk werd, hoe minder ruimte er echter was voor creativiteit en dat begon na een tijdje te knagen. Door stil te gaan staan bij de vraag of ze een modelabel écht was wat ze wilde en na grondige reflectie kwam ze tot het besluit om de collecties af te bouwen en zich toe te wijden aan kunst om de kunst. Het is zo dat ze voor het eerst het penseel oppakte, een moment dat haar leven heeft veranderd en een andere richting gaf. 

Hoewel het modehoofdstuk voor haar echt afgesloten is, blijft een groot deel van deze episode plakken in haar beeldtaal. Het is dankzij deze eerdere ervaringen dat de kunstenaar haar eigen gevoeligheid, maturiteit en esthetiek kon ontwikkelen, waardoor ze ook binnen haar kunst op korte tijd een eigen stijl kon ontwikkelen. Hierbij is de steun op de rijke beeldenbank in haar hoofd en kennis van de kunstgeschiedenis belangrijk geweest. Aangezien je bij beeldende kunst echt van nul begint en niet de 'beperking' van het menselijk lichaam hebt zoals bij mode, is alles mogelijk. De mogelijkheden zijn eindeloos en tegelijk intimiderend. Dit kan echter ook veel vrijheid geven. Cop heeft zichzelf het schilderen grotendeels zelfstandig aangeleerd met de hulp van enkele praktijkboeken (die niet talrijk zijn) en vooral door veel te kijken naar anderen. Zo voelt ze zich sterk aangetrokken tot de Vlaamse Primitieven, die veel inzicht geven in techniek en het gebruik van olieverf, maar die ook tot de Vlaamse kunstgeschiedenis behoren.

Het schilderen zelf en een idee omzetten in een werk gaan ondertussen gemakkelijk, aangezien het zo natuurlijk aanvoelt en echt samenvalt met wat ze wil doen. Hoe iets afgewerkt moet worden, is een stuk moeilijker. Om zichzelf te ontplooien als persoon en kunstenaar gaat ze dan ook regelmatig op bezoek bij collega-kunstenaars die haar veel bijleren en de creatie van een makers-community mogelijk maken. Er zijn zoveel getalenteerde mensen in haar omgeving, maar samenwerken is door het persoonlijke van haar eigen werken niet aan de orde. Wel werkt ze graag samen met professionals die ook in de kunstwereld opereren, zoals galerijen die op hetzelfde niveau zitten qua professionaliteit en gedachtegoed. Zo is er momenteel een groepsexpo te zien in Shame Gallery, die queer en vrouwelijke kunstenaars representeert. Eind januari start er ook een solo-project als gastkunstenaar bij Tatjana Pieters Gallery in Gent. Haar contacten met mede-kunstenaars en professionals uit de kunstwereld zijn haar meest dierbare contacten en ook binnen het collectief Hyster-x dat haar tweelingzus oprichtte, vindt ze veel gelijkgestemden. Het womxn-collectief houdt zich vooral bezig met woord en Ilke sluit zich hierbij aan door zelf veel over haar kunst te schrijven en door de connectie tussen het woord en het beeld te bewaren. Taal kan de betekenis van een werk versterken en verdieping geven, maar ze wil vooral de ruimte laten aan de kijker om er eigen elementen uit te halen en zelf de optie van eigen interpretatie te hebben.